Przez Tanzanię

Tanzania wita zapachem mięty. Szybkość pociągu pozawala mi wychylać się za okno do pasa w górę. Opieram ręce o ramę, zamykam oczy, unoszę nos ku górze i czuję jak mięta zmieszana z trawą wypełnia mi nozdrza.

Słońce nadaje kolory górą, które zamykają małe tanzanijskie miasta. Nad nimi chmury pulchnią się jakby były z drożdży.

Mijamy pola kukurydzy, sady bananowe, trzciny cukrowe, pasące się krowy i dzieci. Dzieci dla których przejeżdżający pociąg to rozrywka. Które krzyczą, machają rękoma i przebierają szybko bosymi nogami, żeby nas dogonić.

Drugi dzień w pociągu.

Dziękuję Ci mięto, że tak zawzięcie pchasz się do pociągu. Dziękuję że zabijasz smród ludzi, którzy trzydziestą godzinę gniją w pociągu.

42 godzina.

Moje oczy nie są w stanie odbierać piękna, które widzę za oknem. Szkoda że kolory nie myją…

43 godzina.

Machają do mnie murzyni wyjęci z magazynu National Geografic. Dwaj mężczyźni przepasani chustami, których nosy przebija zwierzęca kość, a popiersia zdobią krwawe malowidła.

43 godzina i 20 minut.

Jedziemy przez most. Wzdłuż rzeki biegnie stado małp. Jest super!

44 godzina.

Stado antylop pasie się wspólnie ze stadem bawołów. Czuję jakbym znowu miała 6 lat i z zapartym tchem oglądała w kinie Króla Lwa.

44 godzina i 30 minut.

Stado słoni! Zaczynam śpiewać pieśni wielbiące wspaniałość Boga, który to wszystko stworzył.

44 godzina i 45 minut.

ŻYRAFY!!! Jestem spełnionym człowiekiem.

50 godzina.

Dar Es Salaam.

W powietrzu ilość mięty przewyższa miarą ilość dwutlenku węgla. Palm jest dwa razy więcej niż domów. Małe wysypiska śmieci, przecinają drogi, zarastają trawy, udeptują ludzie. Ulice są czystsze od pasażerów wysiadających z pociągu.