Pływające puzzle

Spilsbury w 1763 roku jako pierwszy w historii ludzkości ułożył puzzle.

Misha w 2012 jako pierwszy w historii Lufubu ułożył puzzle.

Obrazek przedstawia psa i kota. Na obrazku są auta. Obrazek pokazuje czerwonego kapturka. Obrazki są ładne. Dlaczego ktoś je pociął???

Od 30 minut tłumaczę dzieciom, że te pocięte obrazki to naprawdę fajna zabawa. Dziś każde dziecko w Lufubu, przedstawia tan sam poziom intelektualny z dziedziny układania puzzli – poziom zero.

Bystre oko Mishy dostrzega dwie części głowy kota. Zręczne palce dopasowują układankę. ILONA! LOOK! – pełen radości głos biegnie w moją stronę.

Dobrze, przed Tobą jeszcze tylko 58 kawałków!

Źrenice pływają w gałkach ocznych, jak złota rybka w szklanej kuli. Jedne po drugich wyłapują pasujące elementy. Ilona! Ilona! Ilona! – to imię zaczęło mnie prześladować. Dobiega z każdej strony i niesie w dłoni dwa pasujące kawałki puzzli.

Brawo dzieciaki, potraficie układać puzzle! Ale dlaczego wrzuciłyście wszystkie do jednego pudełka?

Czuję jak noc rozszerza moje źrenice. Drzewa i chaty utopiły się w ciemności. Moją deską ratunku jest ognisko, które pali się przed kościołem. Wokół niego dryfuje ubrany na pomarańczowo chór, który wczoraj przyjechał do Lufubu. Zewsząd napływają kolorowe ubrania. Skóra ich właścicieli zlała się z nocą. Światłem latarki szukam twarzy, żeby wiedzieć z kim się witam.

Ognisko jest dla mnie lądem w morzu ciemności. Tylko dla mnie. Murzyni nadal są na wodzie. Ich ciała pływają w rytm muzyki. Woda przedostaje się do ciała przez dziurki od nosa i wypełnia miejsca, w których normalnie są kości i stawy. Dzięki temu nogi, biodra, talia, szyja poddają się falom dźwięku, których źródłem są bębny, gitary i gardła. Ciała pływają we wszystkich stronach. Znają kierunek każdej pieśni.

Maxwell chwyta mnie za ręce i tańczy. Pięcioletnie dziewczynki biją mnie gałązkami po nogach. Chcą je przedziurawić. Zauważyły, że w moich nogach nie ma wody. Mam kości.