Serce jak stajnia

Jezus się rodzi, a moje serce jest jak stajnia.

Pełno w nim wyschniętej słomy, która kłuje Jezusa w skórę.

Pełno w nim gnoju, który śmierdzi Jezusowi koło nosa.

Pełno w nim średnio inteligentnych zwierząt, jak osły i cielaki.

Takie moje serce.

A Jezus mówi „Dajże mi, choć mały skrawek tego serca, a ja wypełnię je życiem.”

I Jezus się rodzi.

Pomiędzy tą suszą, gnojem i głupotą.

I jeszcze zaprasza gości.

Przychodzą pasterze, przychodzą królowie, przylatują anioły i cieszą się razem z Jezusem. Cieszą się pomiędzy tą suszą, gnojem i głupotą

Cieszą się, że znalazło się miejsce na nowe życie.

Bo gdy w stajni mieszka Jezus, to przysłania On suszę, gnój i głupotę.

Bo gdy w Twoim sercu mieszka Jezus, to przysłania Twoją suszę, Twój gnój i Twoją głupotę.

I zostaje radość.

Radość Bożego Narodzenia.