Oratorium to . . .

Oratorium to bodyguard dzieci  na salezjańskich placówkach. Chroni je przed niebezpieczną nudą i przed groźnym marnowaniem czasu.
Oratorium to fizjoterapeuta. Dba o dziecięce kręgosłupy. Nie pozwala na długie przesiadywanie przed komputerem, ani na wielogodzinne oglądanie telewizji.
Oratorium to odkrywca, który zwiedza dziecięce charaktery. Poznaje ich mocne strony i słabości, szuka talentów.
Oratorium do miejsce spotkać i zabaw, otwarte dla każdego.

Nasze oratorium w Lufubu niedawno zaczęło raczkować. Wymawia już pierwsze słowa i popołudniami, nieśmiało woła dzieci pod swój dach. O zdrowy rozwój Oratorium dba brat z Tanzanii- Czongo. Teraz dbam też ja i Krzysiek.
Krzysiek skupia się na rozwoju fizycznym. Organizuje zajęcia sportowe. Rozciąga mięśnie i stawy, aby Oratorium wyrosło na dobrego piłkarza. Jakie problemy wychowawcze ma Krzysiek? Trening zaplanowany na godzinę 15 rozpoczyna się o 17. Przecież to afrykańskie Oratorium- nie liczy czasu.
Ja skupiam się na rozwoju intelektualnym. Wymyślam zabawy, które wprawiają w ruch pamięć, myślenie i uwagę. Razem z Oratorium rysujemy, piszemy, śpiewamy, uczymy się kolorów itp.

Słońce leniwie wpada za horyzont. Powietrze mętne od unoszącego się piasku lepi się do skóry. Moje oczy wypełniają się łzami. Może to przez kurz? Może przez Freda?
Elizabeth niedbale rysuje kredą po tablicy. Reszta dzieci próbuje odgadnąć angielską nazwę rysunku dziewczynki. "Pig-i! Sun-i! Dog-i!" Angielskie rzeczowniki w wydaniu Bamba mają zwykle "i" na końcu.
"Teraz Ty coś narysuj"- mówię do chłopca stojącego z tyłu. Fred ma może 12lat.
Przecieram oczy, aby widzieć lepiej. Murzynek posługuje się kredą jak szóstym palcem. Zdecydowanym ruchem szkicuje, marze, koloruje. Jeszcze jedna ostra kreska, jeszcze jeden cień. Na tablicy pośród kółek, kwiatków i chmurek, stoi stary mężczyzna pracujący na roli. Za arcydzieło i moje wzruszenie odpowiedzialny jest Fred.

Oratorium to warsztat Ducha Świętego. Ja, Krzysiek, Fred, Elizabeth, Wszyscy-  jesteśmy jego narzędziami.